Η Οίτη ήταν αρχικά για ‘μένα ένα βουνό που απλά βρισκόταν δίπλα στο σπίτι μου. Δεν είχε καμία σχέση με τα μεγάλα και αλπικά βουνά της χώρας μας. Ο Όλυμπος, η Γκαμίλα, τα Βαρδούσια, η Γκιώνα, ήταν αυτά που με είχαν συγκινήσει. Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη φορά που αντίκρισα χειμώνα την ορθοπλαγιά της Αστράκας. Ήταν στα πλαίσια της σχολής αρχαρίων. Όταν όλοι τραβήχτηκαν στο καταφύγιο, μετά το μάθημα, εγώ στήθηκα αρκετές ώρες κάτω στη λάκα, να χαζεύω την ορθοπλαγιά που έμοιαζε με αυτές των Άλπεων (που ως τότε έβλεπα μόνο σε αφίσες). Η ζεστή μέρα του Μάρτη έκανε της κορνίζες να σπάνε δημιουργώντας μικρές χιονοστιβάδες αλλά εγώ μέσα μου έλεγα «εδώ σίγουρα θα σκαρφαλώσω χειμώνα».
Continue reading →